ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Ի՞նչ է ուզում Ծառուկյան Գագոն

Ի՞նչ է ուզում Ծառուկյան Գագոն
11.11.2014 | 00:54

Ոչինչ: Առավել ստույգ` Արթյուր Ռեմբոյի ասածի պես. Ծառուկյան Գագոն ոչ թե ինքն է ուզում կամ մտածում, այլ «իրեն են մտածում»: Ծառուկյանի «համաշխարհային», ինչու ոչ` «ռեմբոյական» (Արթյուր) ֆենոմենը պարզապես այն է, որ նրան շատերն են «մտածում»` Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանը, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, մի քիչ` Րաֆֆին, «երկու քիչ»` «թագավոր ախպոր» ենթագիտակցական ամբիցիաները շարժող սեփական թիմը:
Բայց առաջնահերթ` Ռուսաստանը:
Այո՛: Ռուսաստանը։ Սրանում համոզվելու համար ոչ այնքան վերլուծական, նաև ինտուիտիվ կարողություններ են պետք, որքան փաստացի` հոկտեմբերի 24-ի միտինգում ոչիշխանականների «մտածումների» դիտարկումը: Ի դեմս գլխավոր ադեպտ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի և նրա ԵԱՏՄ-ական «սիրո»:
Այսպիսով. Հայաստանում այսօր ընթացող գործընթացները, ի դեմս ԲՀԿ-ի ու յուր սատելիտների կատարման, յանուսյան երկդիմությամբ են օժտված: Մի կողմից` նրանք կենդանի ու հավերժ են պահում Հայաստանում ռուսաստանյան կոնդակը` իշխանությունների հետ կամ կողքին համատեղ. փողոցը, հասարակական լայն շերտերի գիտակցությունը պահելով վերահսկողության տակ: Մյուս կողմից` սպասարկում են սեփական շահերը (բայց այս մասին` հաջորդ դասին, քանզի այս բլոկը ներառում է սահմանադրական փոփոխությունների խնդիրը, ինչն անչափ ծավալուն խոսակցության թեմա է):
Վերը նշված երկու թիրախավորումներն էլ իրենց խորքում ունեն ենթաթիրախավորումներ, քանզի Ռուսաստանի շահը Հայաստանում, տարածաշրջանում, եռացող Վրաստանում խիստ բազմաշերտ է: Մեր դեպքում այն առաջին հերթին առնչվում է Ղարաբաղին: Առավել ստույգ` Ղարաբաղում խաղաղապահ ՀԱՊԿ-ական ուժերի տեղակայմանը, որով Ռուսաստանը մեկընդմիշտ կփակի շղթան` Իրանի, Թուրքիայի քթի տակ` դեպ Մերձավոր Արևելք տանող առանցքում:
Ռուսաստանը դա փորձում է անել նախ և առաջ Հայաստանին «բարեկամաբար» համոզելու միջոցով: Եթե ոչ` պետք եղած դեպքում նաև «զոնդաժ» անելու ճանապարհով:
«Զոնդաժի» գործիքն այս պահին «միստր» Ծառուկյանն է, որի խաղը դեռևս ձեռնտու է նաև Սերժ Սարգսյանին` մի շարք առումներով: Առաջին հերթին, ասացինք, փողոցը, ընդդիմադիր դաշտը, հասարակական սեկտորը կանխատեսելի, վերջին դասերից «փախչող» ԲՀԿ-ով ծածկելու համար: Բայց եթե շախմատային տախտակին լրջորեն վերադասավորվելու համար խաղի մեջ մտնի նաև Արևմուտքը (դատելով Օլանդի, ՈՒոռլիքի անխոնջ ջանքերից, Ռուսաստանի նկատմամբ արևմտյան պատժամիջոցների թափից, ռուբլու արժեզրկումից), ապա պարզ է, որ նա (իմա` Արևմուտքը) այս տարածաշրջանը երբեք հեշտորեն չի զիջի Ռուսաստանին: Այսպիսով, եթե Արևմուտքը շատ համառի Ղարաբաղի հարցում, ապա Ծառուկյանը ստիպված կլինի վերջին դասին միանգամից անցնել բոլոր թեմաները, «ռումբ»-դետոնատորի դեր կատարելով այս խաղում` պայթեցնելով հայաստանյան ներքին կյանքը` իշխանությունների ականջին, ասել է` Մայդանի տանելով Հայաստանը` Արևմուտքին խաղի դաշտ չթողնելու համար:
Բանը դրան կհասնի՞, թե՞ ոչ, այս պահին դժվար է ասել: Բայց որ վիճակը հեշտերից չէ, հաստատ է: Ինչն էլ կարելի է եզրակացնել Արցախի պաշտպանության նախարար Մովսես Հակոբյանի նախորդ օրը Ռուսաստանում լույս տեսնող «Նոյան տապան» թերթին տված հարցազրույցում հնչեցրած մտքերից. «Հակամարտության գոտում խաղաղարար ուժերի տեղակայման անհրաժեշտություն չկա», հայկական բանակն այդ առաջադրանքը լավագույնս է կատարում արդեն քսան տարի:
Դո՛ւ ասացիր:
Առայժմ այլք, առավել կոնկրետ Ռուսաստանը, չեն արձագանքել դրան: Կարելի է նաև կարծել, որ մեզանում շարունակվում է դերաբաշխումը, և այն, ինչ չի կարող ասել Հայաստանը, ասում է Ղարաբաղը.
ա) «այլոց» ռեակցիան ստուգելու,
բ) սեփական խաղն առաջ տանելու,
գ) բազարի համար տեղ թողնելու համար:

Ինչն առայժմ, ու փաստորեն, վատ չէ: Սպասենք:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1460

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ